สัญญาเช่าพื้นที่จำหน่ายอาหาร ภายในศูนย์อาหารของเทศบาล ไม่ใช่สัญญาทางปกครอง (คำสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ 48/2564)

เทศบาลตำบล (ผู้ฟ้องคดี) เป็นองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ที่จัดตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 มีสถานะเป็นหน่วยงานทางปกครอง ตามบทนิยามในมาตรา 3 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542

แม้เทศบาลตำบลกับผู้ถูกฟ้องคดี จะได้ทำ สัญญาเช่าพื้นที่จำหน่ายอาหารภายในศูนย์อาหารตลาดสดของเทศบาลตำบลก็ตาม แต่วัตถุประสงค์ในการทำสัญญานี้ เป็นเพียงการยินยอมให้ผู้ถูกฟ้องคดีเข้าใช้พื้นที่ของผู้ฟ้องคดี เพื่อจำหน่ายอาหารให้แก่ประชาชนผู้มาใช้บริการภายในศูนย์อาหารตลาดสดของผู้ฟ้องคดีเท่านั้น และผู้ถูกฟ้องคดีตกลงชำระค่าเช่าให้แก่ผู้ฟ้องคดีเป็นการตอบแทน จึงมีลักษณะเป็นการดำเนินการในเชิงพาณิชย์ ดังเช่นผู้ประกอบกิจการธุรกิจทั่วไป

"มิได้มีลักษณะเป็นสัญญาสัมปทาน สัญญาที่ให้จัดทำบริการสาธารณะ หรือจัดให้มีสิ่งสาธารณูปโภค หรือแสวงหาประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติ หรือมีลักษณะเป็นสัญญาที่ผู้ฟ้องคดีตกลงให้ผู้ถูกฟ้องคดีเข้าดำเนินการ หรือเข้าร่วมดำเนินการบริการสาธารณะของผู้ฟ้องคดีโดยตรง หรือเป็นสัญญาที่มีข้อกำหนดในสัญญาซึ่งมีลักษณะพิเศษที่แสดงถึงเอกสิทธิ์ของรัฐแต่อย่างใด" 

สัญญาเช่าพื้นที่จำหน่ายอาหารของผู้ฟ้องคดี จึงไม่ใช่สัญญาทางปกครอง แต่เป็นสัญญาทางแพ่ง

ที่มา คำสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ 48/2564