ข้อตกลงในสัญญาค้ำประกันผู้เข้าทำงาน ที่กำหนดให้ผู้ค้ำประกันรับผิดในความเสียหายที่เกิดขึ้นก่อนวันทำสัญญาค้ำประกันผู้เข้าทำงาน ไม่ขัดต่อกฎหมาย ตามตัวอย่างคำพิพากษาศาลฎีกาแผนกคดีแรงงาน ดังนี้ นาย ก. เข้าเป็นผู้ค้ำประกันการทำงานของ นาง A เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน 2558 และ นาย ข. เข้าเป็นผู้ค้ำประกันการทำงานของ นาง B เมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม 2557 แต่มูลหนี้ที่โจทก์นำมาฟ้องให้นาย ก. และนาย ข. รับผิด เป็นความเสียหายที่ นาง A และนาง B ก่อให้เกิดขึ้นในเดือนมิถุนายน 2556 ถึงเดือนพฤษภาคม 2557 อันเป็นเวลาก่อนหน้าที่นาย ก. และนาย ข. เข้าเป็นผู้ค้ำประกัน ซึ่งขณะทำสัญญาค้ำประกันดังกล่าว นาย ก. และนาย ข. รับทราบและยินยอมผูกพันตนรับผิดในหนี้ ที่ นาง A และนาง B ได้ก่อให้เกิดขึ้นแก่โจทก์ ตั้งแต่วันที่ นาง A และนาง B ทำสัญญาเข้าทำงาน กับโจทก์เป็นต้นมา ซึ่งหมายความรวมถึง การค้ำประกันโดยยอมรับผิดในความเสียหายที่ นาง A และนาง B ก่อให้เกิดขึ้นแก่โจทก์แล้ว ก่อนหน้าวันที่นาย ก. และนาย ข. ตกลงยอมเป็นผู้ค้ำประกัน อีกทั้งข้อตกลงให้ผู้ค้ำประกันรับผิดในความเสียหายหรือหนี้ที่ นาง A และนาง B ก่อให้เกิดขึ้นก่อนว
การทำงานโดยไม่อยู่ใต้อำนาจบังคับบัญชา-ลงโทษวินัย ไม่ใช่สัญญาจ้างแรงงาน ไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหาย (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2239/2564)
การพิจารณาสถานะความเป็นลูกจ้างนายจ้าง จะต้องพิจารณาถึงอำนาจบังคับบัญชา และอำนาจลงโทษวินัยด้วย ดังตัวอย่างคำพิพากษาศาลฎีกาในคดีนี้ ข้อเท็จจริงปรากฏว่า นาย อ. ทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยบรรณาธิการข่าวของจำเลย ได้รับค่าจ้างเดือนละ 30,000 บาท กำหนดจ่ายทุกวันที่ 25 ของเดือน ต่อมาจำเลยเสนอให้ นาย อ. และเพื่อนร่วมงาน ทำสัญญาใหม่เป็นสัญญาจ้างทำของ นาย อ. และเพื่อนร่วมงานไม่ยินยอม เป็นเหตุให้จำเลยเลิกจ้างนาย อ. และเพื่อนร่วมงานดังกล่าว นาย อ. จึงฟ้องเรียกค่าเสียหาย ประกอบด้วย - ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม 450,000 บาท - ค่าเสียหายจากการไม่ปฏิบัติตามกฎหมายประกันสังคม 32,250 บาท - ค่าเสียหายจากการไม่ปฏิบัติตามกฎหมายกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ 38,700 บาท - ค่าเสียหายจากการเสียสิทธิในการรักษาพยาบาลตามประกันภัยกลุ่ม 43,000 บาท - จ่ายเงินเพิ่มพิเศษหรือโบนัสประจำปี 90,000 บาท จำเลยให้การว่า ไม่ได้ทำสัญญาจ้างนาย อ. เป็นลูกจ้าง เป็นการจ้างเหมาทำงานฟรีแลนซ์ (Freelance) การทำงานไม่อยู่ภายใต้ระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การทำงานของนาย อ. ไม่ต้องมีการบันทึกเวลาเข้าออก